(ნაწყვეტები სულის კივილიდან)
„ადამიანი სამყაროს მოდელია.“
დავინჩი
თვალებზე აიფარე
შენი მსხვილი ხელი,
ისე გადათელე პურის ყანები
და მერე,
სინანულით თავი გაიქნიე...
მე, შევერიე გამჭვირვალე
ჰაერის მასებს
და გრიგალივით საიდანღაც
მოვაწყდი მერე.
ავაწიოკე შენი ტანის
ყველა უჯრედი
და გარინდული მზერისაგან
დავიწვი უცებ.
და შენ წახვედი,
მიიხურე ნაცნობი კარი.
კედლებზე ხაზებს
მიემატა ახალი ბზარი...
და მე გავწექი უსასრულოდ,
სასრულ სივცეში...
***
დავცარიელდი...
დარაბებს, ქარმა
შემოუქნია თეთერი ფერდები.
მზე მიიმალა.
სიჩუმემ სახლში
ჩამოაფარა თეთრი ფარდები.
დავცარიელდი...
***
მომხვიე ხელი!
ჩამეხუტე როგორც არასდროს...
მინდა, რომ ძვლებმა დაიყვირონ
უღვთო ძახილით....
No comments:
Post a Comment