.jpg)
„ჩემი მუზა ტალღებმა შეიტყუეს და დაახრჩეს.
ზღვამ კმაყოფილი სახით შემომღმუვლა და მიმახეთქა მეჩეჩს.
დამტვრეულ ხერხემალს ახლაც უიმედოდ ვიმთელებ.
ნაკუწ–ნაკუწ. ნაწილ–ნაწილ...“
ენი...
მომბეზრდა ყველაფერი. აღარ მინდა აქ. გამიშვით უსასრულობაში. ყელში ამომივიდა თქვენი არგუმენტიანი რჩევა–დარიგებანი.
ის ასეთია. ეს ისეთია.
იმას, ამას უწუნებთ. ამას, იმას.
გგონიათ ხუთზე გაქვს ცხოვრება აწყობილი, არადა ნაგვის ბუნკერებში ცხოვრობთ და უკვე გაგუდულებს ჭუჭყის სუნისგან, ვეღარ გრძნობთ როგორ ყარხართ.
აფარებული გაქვთ სულის თვალებზე ხელი და ბედნიერად იღიმით ყოველგვარი სისაძაგლის შესწრბისას.
სიძულვილი და ბოღმა დამახრჩობს ვიცი. მინდა მოვიშორო, მაგრამ ვგრძნობ როგორ ეჭიდება ჩემს გონებას და ღრღნის...
მინდა რომ გავიქცე!
–სად? სად წახვალ ?! წრეზე დადიხარ მთელი ცხოვრება ენი!
გზა–გზა სცვივა შენს მატარებელს ჭანჭიკები და უდუმდება საყვირი. დაჟანგულ ვაგონს ნავსაყრელზე ტოვებენ ხოლმე_ვირთხების თავშესაფარისთვის.
ვხვდები რამდენი მღრღნელი დაძვრება ჩემს სხეულში და გულის რევის მაგივრად ცრემლები მომდის. მეტი არც ძალმიძს.
რას მოვიშორებ, რაც ფიზიკურად არ არსებობს.
მემძიმები რა! ეს სხეული მძორს დაემგვანა.
გაფრენა უნდა! გაფ–რე–ნა!
და გეხვეწები, ცოტა ხელი შემაშველე. შემანჯღრიე მაინც.
სიმსუბუქე დამიბრუნე, მეტი არაფერი და მე წავალ ხმის ამოუღებლად დედა–მიწავ.
დაგიტოვებ ჩემს სხეულს. ასე რომ გიყვარს და ეპოტინები.
ოღონდ წავიდე და ერთი წამით არ ვინანებ რომ გიცნობდი.
დავიცალე, მაგრამ ათასჯერ ათიათასი რამ მაქვს შენთვის სათქმელი.
გულის ხავილის ჩასაცხრობად ბევრჯერ შემოგიტევ ჩემი აზრების ფრქვევით, უბრალოდ ახლა მინდა წასვლა.
სულიერი სიმშვიდის ძებნა მომბეზრდა.
ხო! შემეშვი!
მე დაგპირდი:
–გიტოვებ სხეულს, შენს საყვარელ და კუთვნილ მიწას...
No comments:
Post a Comment