მამ, მე მივდივარ!

თბილ სხეულს სიო ეტმასნებოდა.

იქვე ძაღლი იწვა. მაწანწალა. ბირკებაკრული.

ხანდახან გულისშემაწუხებლად დაიყმუვლებდა ხოლმე და მერე ჩუმად წკმუტუნებდა.

ისე ცხოვრობდა, როგორც თითოეული თქვენთაგნი.

მეთხუთმეტე საფეხურზე იდგა და სამყაროს გამომცდელი თვალი უმზერდა.

რატომღაც გადაწყვიტა წასულიყო....

შინაგან სამყაროში არ ჩამახედა.(ვიცოდით ორივემ, რომ კარგად ვიცნობდით ერთმანეთს).

მხოლოდ დღიური შემრჩა ხელებში.

საუკუნე ნათენები და გაცრეცილი.

მთაზე ასვლა გაუძნელდა, მაგრამ იქიდან ლამაზი ჩანდა ბინძური ქალაქი.

ცოცხალი, მკვდართ შეერია და ერთ საფლავთან შეჩრდა.

სამი თითის ნაკვალევი დარჩა ქვაზე.

როგორი  საღამო იყო...

დამენანა...

იდგა მაგიდაზე, მუხის ფრთებქვეშ...

ვხედავდი როგორ კრეფდა რაღაც ნომერს ხელის კანკალით.

„მამ, მე მივდივარ! სანდროს ჩემს მაგივრად აკოცე.“

მხოლოდ უხერხული პაუზა და სიჩუმე.

მახსოვს, როგორ დაეხეთქვა ტელეფონი ქვაზე.

მერე კი...

თბილი სხეული დიდხანს ჭრიდა თვალს მოწყენილ ბეღურებს.

სიო ეტმასნებოდა თმას და ვგრძნობდი, მალე მოვიდოდნენ ლანდები და წაგიყვანდნენ,

მხოლოდ ძაღლი იწვა შენს ფეხებქვეშ.

მაწანწალა და ბირკებაკრული.