ისევ შემომიცურეს ხელები სულში და დაკაწრეს.
ახლა უფრო გამეტებით ეხეთქება ჩემი გონება ატალახებულ სამყოფელს.
როგორ შემაზიზღეს სუნთქვა და მზის დანახვა.
მზის, რომელიც ჩემი არასდროს ყოფილა.
და მაინც, რამდენ სევდას იტევს ჩემი ოახის კედლები.
ბზარებად ეფინება ყოველი სასოწაკრვეთილი წამი და ხანდახან მებურდღუნება ხოლმე...
„ერთად გავიქცეთ ამ სამყაროდან_ხელჩაკიდულნი, თვალებდახრილნი.
და თუ დავგვინახეს, არაუშავს...“
ენი...
No comments:
Post a Comment