გახუნებულ ჩაის ტილოს, ასდის მარწყვის სურნელი.
კოვზზე, დარჩენილა შაქრის ნატეხები....
მაგიდაზე, ხილი....
კარგად გაყავისფერებული და გადასაგდებად გამზადებული....
ჰაერში, ვერ ეტეოდა შენი სურნელი და ჩემს ფანჯრის წინ დაეპკურა სისხლის წვეთად...
მე, მოვყავდი შენსკენ სურვილს...
ჩემს ჩრდილს, დაჰკრავდა ჟოლოსფერი მყუდროება.....
ნუშისმაგვარი თვალები...
ჩაის ტილოდან, შენს ტუჩებზე გადმოსული მარწყვის ფერი...
ნაზი...
თხელი...
ვარდისფერი მყუდროება...
მე, ჟოლოს სიცივე...
იასამნისფერი გაფითრება...
ზამთრის სუსხი გაზაფხულზე...
რა უცხოა შენთვის, ჩემი ჟოლოფერი მყუდროება...
შაქრის ნატეხებივით დაშლილი წამი......
ჩაიში ჩაყრილი მოგონება და ნუგბართან ერთად დავიწყებული შენი სახელი...
აი თურმე, რატომ მოხვდა ჩემს სარკმელზე, შენი სისხლის წვეთები....
ახლაც, საამურად მიღიტინებენ სუნამოს ბუსუსები....
No comments:
Post a Comment